Monk αυτή τη φορά!

Που λέτεεε, αυτό το παιχνίδι έχει πάρα πολλούς χειρισμούς. Πολλά κουμπάκια βρε παιδί μου... μετά από άπειρα ψιλαφίσματα τοίχων, και πάνω από μισή ώρα κλοτσιδίων σε πόρτες και κρύο μάρμαρο - με αποτέλεσμα ένα σπασμένο πόδι, αλλά κάνω καλή διατροφή με ριζόγαλο και μου πέρασε - αξιοποίησα το 's' για να ψάχνω κρυμμένες πόρτες. Υπέροχα.

Ο χαρακτήρας μου ήταν χορτοφάγος (#conduct). Και άθεος. Μπορούσε κανείς να διακρίνει το μορφασμό στην κουκιδόμορφη κεφαλή του όταν τον τάιζα κρέας, προκειμένου να μην πεθάνει, τόσην ώρα που έψαχνα στα τυφλά! Παρ'όλα αυτά οι νεκρές αιμοβόρες λειχήνες, διαπίστωσα ότι συνιστούν ένα λαχταριστό μεζέ. Πείνα όμως πολλή. Επίσης, πολλή ώρα ψάξιμο και κρυφοί ήχοι. Φανταστική η λύτρωση όταν βρήκα έναν κρυφό διάδρομο, επιτέλους θα κατέβαινα επίπεδο, είχα και ένα σκυλάκι μαζί! Και παραδόξως, μετά από ώρα είχα αρχίσει να δένομαι με αυτό το χαρακτήρα...

Συνεχίζουμε στα σκοτεινά μπουντρούμια. Βρήκα τρόφιμα κάποια στιγμή, γλύτωσα οριακά από μεγάλες πείνες. Προσπέρασα σε κάποια στιγμή και ένα μακάβριο τοίχο, που έφερε μία επίκληση στον Σκαθαροζούμη... Προτίμησα να τον αποφύγω, τα πάρε-δώσε με δαιμονικές δυνάμεις είναι αρκετά επικίνδυνα... http://www.youtube.com/watch?v=MVX2NgoJwTY

Ήθελα να γράψω 3 φορές το όνομά του στο πάτωμα. Με το που πήγα να χαράξω κάτι, ένα γκουλ, πετάχτηκε από το πουθένα . Πέθανε εύκολα, ευτυχώς.

Λοιπόν, συνοψίζοντας, είχα φτάσει στο κρίσιμο επίπεδο 5, αυτό που νομίζει κανείς ότι είναι αρκετά δυνατός και τούμπανος και ότι τα δύσκολα έχουν περάσει... μέχρι που βρήκα ENA ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΟ ΜΑΤΙ ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΤΡΑΤΟ ΑΠΟ ΜΑΝΕS ΠΟΥ ΠΕΤΑΧΤΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΥΘΕΝΑ. Όχι, δεν ήταν ΜΑΝΕΣ-μανάδες, αυτό θα ήταν αφόρητα τρομακτικό, κάτι σαν συνέλευση γονέων, το Sabbath της παιδικής μας ηλικίας. Ήταν απλοί δαίμονες, των χαμηλότερων κλιμακίων (κατά το D&D universe). Πάει και αυτός.

Σήμερα έπαιξα με μάγο για πρώτη φορά!

Πίστευα ότι θα με τρώγαν' λάχανο και ήμουν αρκετά προσεκτικός. Αυτή τη φορά μπορεί να μην είχα κατοικίδιο, είχα όμως μία φιάλη με φρουτοχυμό! Και - παραδόξως - αρκετά τρόφιμα...

'Εφτασα αρκετούς ορόφους κάτω, σφάζοντας ορκ ζόμπι, μαζεύοντας πολύτιμους λίθους, συναντώντας έμπορες, φιλικούς γνώμους και νάνους και φτάνοντας στο 5ο επίπεδο. Αφάνησα σαμάνους των κόμπολτ σε ένα βραχώδες υπόγειο σπήλαιο, κατέστρεψα απέθαντα όντα, ξεκοίλιασα χόμπιτ-μαχαιροβγάλτες και λοιπά τέρατα του ερέβους εκτοξεύοντας αστραπές από τα χέρια...!!!

Όλα αυτά για να πεθάνω από το δάγκωμα ενός ιγκουάνα...



Παρ'όλα αυτά, η ευκολία του μάγου να κάνει ξόρκια (0% πιθανότητα αποτυχίας σε σύγκριση με τον ιερέα, ο οποίος έχει 75%) με γοήτευσε ώστε να ξαναδοκιμάσω σαν μάγος - συνήθως αφήνω τον υπολογιστή να επιλέξει ρόλο, φυλή κτλ. στην τύχη.



Οπότε, ξαναδοκίμασα, αυτή τη φορά είχα κατοικίδιο, ένα γκάτα. Ναι ΓΚΑΤΑ. Την πρώτη φορά δεν είχα υποθέτω. Ίσως είχα και να πέθανε απλά υπερβολικά γρήγορα, αυτό το παιχνίδι είναι σαν πιξελωτό Game of Thrones. Βεβαία είχα γουστάρει τόσο πολύ με τον προηγούμενο χαρακτήρα - ίσως επειδή έφτασα πιο μακρυά από κάθε άλλη φορά! :-Ρ - που μάλλον δεν ήμουν αρκετά στο μουντ για role-play, τουλάχιστον μέχρι να ξεπεράσω το αρχικό σοκ!!

Κατ'αρχάς έριξα μία ματιά στις αποσκευές μου. Μμμ, λίγα τρόφιμα και μεταξύ άλλων, 2 πάπυροι, ένα φίλτρο ενόρασης και αγιασμός... Και ένα αεροπορικό μαντήλι για τα μάτια, blinfold, από αυτά που βάζουν στα αεροπλάνα για να κοιμούνται! Ευτυχώς δεν ήταν καταραμένο!!

Στο δωμάτιο υπήρχε μόνο η σκάλα, ένα κιβώτιο, το γατί, μία περγαμηνή και ένα βατράχι.

Αφού τσαλαπάτησα το σιχαμερό αμφίβιο, με κάθε ανασφάλεια, έπιασα την περγαμηνή και ξεκίνησα να την επεξεργάζομαι...

Θα ήταν ένα κενό κομμάτι χαρτί, αν εξαιρέσεις τη μοναδική αινιγματική λέξη που έφερε:

ΤΕΜΟV

Μάλιστα...

"Τι έχω να χάσω", σκέφτηκα. Και έτσι λοιπόν, με την ελπίδα ότι θα είναι ένας απλός χάρτης, ξεκίνησα να το αναγιγνώσκω.

Καθώς το διάβαζα άρχισε να εξαφανίζεται. Ξαφνικά, η περγαμηνή εξερράγη σε έναν πύργο από φλόγες, διερρηγνύοντας τον αμπερκρόμπιο μανδύα μου! Οι πάπυροι άρχισαν να καίγονται ο ένας μετά τον άλλον...! Και το χειρότερο - χωρίς το οποίο ίσως να είχα γλυτώσει με ελαφρά εγκαύματα: Ο ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΒΡΑΖΕΙ!!!

Και φυσικά, εφόσον ο αγιασμός, ως γνωστόν, περιέχει δεσμούς υδρογόνου, υπερβολικά ισχυρότερους από το κανονικό, λόγω της θεολογικά υπεριοντισμένης κατάστασης του οξυγόνου, η διάσπασή τους οδήγησε αναπόφευκτα σε έκρηξη...

Και κάπως έτσι πέθανα...!

Εισαγωγή στα roguelikes

Σίγουρα πολλοί από τους χιλιάδες αναγνώστες του blog θα απορούν και θα αναρωτιούνται:

Τι είναι αυτό το Nethack?

Στην απλή αυτή και φαινομενικά αθώα ερώτηση θα απαντούσε κανείς με μεγάλη φυσικότητα:

"Το Nethack είναι ένα roguelike..."

Ώπα, ώπα....τι roguelike μας λες?"

Και έτσι ξεκινά μια μεγάλη συζήτηση μεταξύ εμού (sta) και των χιλίων αναγνωστών (1kΑ).

sta: Ας πάρουμε τα πράγματα από την πολύ αρχή. Το 1980 κυκλοφόρησε ένα παιχνίδι που λεγόταν rogue. Το rogue βασίστηκε στο δημοφιλές παιχνίδι ρόλων Dungeons & Dragons και πολλοί από τους

μηχανισμούς του είναι ολόιδιοι.

1kΑ: 1980? Σιγά μην υπήρχαν τότε υπολογιστές. Και συ το έπαιξες? Καλά πόσο χρονών είσαι? Έχεις εγγόνια?

sta: Μία μια οι ερωτήσεις παρακαλώ! Βασικά αφήστε με να ολοκληρώσω και θα απαντήσω σε ότι απορία έχετε. Το rogue λοιπόν έκανε πολύ μεγάλη επιτυχία εκείνη την εποχή. Ήταν πολύ πρωτοποριακό για τότε. Το concept ήταν απλό: Είσαι ένας τυχοδιώκτης που έχει βάλει σκοπό να πλουτίσει βρίσκοντας το χαμένο φυλαχτό τουYendor.

1kΑ: Δεν το κάνει όλο αυτό για κάποιον "καλό" σκοπό? Μόνο για την πάρτη του?

sta: Επειδή είναι πολύ εύστοχη η ερώτηση, θα απαντήσω αμέσως. Όχι, δεν το κάνει για κάποιο "καλό" σκοπό. Δε τον ενδιαφέρει να σώσει ένα χωριό από το ορκς που το λεηλατούν, δεν τον νοιάζει αν κάποια πριγκίπισσα απήχθη, ούτε ακόμα κι αν ο ήλιος σβήσει από τα μάγια ενός νεκρομάντη. Το μόνο που τον απασχολεί είναι να μπει στο dungeon, να αρπάξει όσα περισσότερα χρυσά νομίσματα μπορεί, να βρει το πανίσχυρο Amulet of Yendor και να επιστρέψει στην επιφάνεια. Πλούσιος και ισχυρός. Θα έδινε και τη ζωή του για κάτι τέτοιο. Και θα τη δώσει. Πολλές φορές.

1kΑ: Ουάου. Πολύ κάφρος ακούγεται αυτός ο χαρακτήρας. Γιατί να θέλει κάποιος να τον υποδυθεί?

sta: Και γιατί όχι? Έχουμε μπουχτίσει από "καλούς" και ευγενείς ήρωες που με αυταπάρνηση και μόχθο σώζουν την ανθρωπότητα. Ο rogue είναι συνειδητοποιημένος, ξέρει τι θέλει και γιατί κάνει ότι κάνει. Και τώρα λίγα λόγια για το gameplay. Μία μεγάλη διαφορά των roguelikes με τα υπόλοιπα παιχνίδια είναι ότι ο χαρακτήρας σου έχει μια ζωή. Όπως και στην πραγματικότητα.

Αν αποφασίσεις να δεις τι γίνεται αν πηδήξεις από αυτό τον γκρεμό θα βρεις την απάντηση. Και θα πεθάνεις. Δεν υπάρχει load όμως...πάπαλα ο χαρακτήρας.

1kΑ: Εχμ, τι εννοείς δεν έχει load? Όλα τα παιχνίδια έχουν.

sta: Όχι, δεν έχουν όλα. Να ένα!

1kΑ: Κι αν είσαι άτυχος?

sta: Είσαι άτυχος.

1kΑ: Κι αν θες να δοκιμάσεις κάτι περίεργο?

sta: Δοκίμασέ το, αλλά υπολόγισε το ρίσκο πρώτα. Τέλος πάντων, το θέμα είναι ότι έχοντας αυτό σαν βασικό χαρακτηριστικό βλέπεις με άλλο μάτι τη ζωή σου. Είσαι πιο επιφυλακτικός, προσπαθείς να επιβιώσεις με ότι σου δοθεί και ανακαλύπτεις συνεχώς τρόπους να ξεφεύγεις από το θάνατο. Έχει πολύ πλάκα.

1kΑ: Δηλαδή αν παίζεις 2 ώρες και μετά απλά πεθάνεις επειδή ένας γίγαντας αποφάσισε να φέρει critical, έχει πλάκα?

sta: Και βέβαια! Για να ευχαριστηθείς τέτοιου είδους παιχνίδια πρέπει να ξεφύγεις από την καθιερωμένη λογική "Θα κερδίσω!". Όχι, εδώ τα πράγματα είναι αλλιώς. Για να καταφέρεις την πρώτη σου νίκη θα χάσεις, ξανά και ξανά, θα απελπιστείς, θα φωνάζεις και θα κλαις μόνος σου μες τη νύχτα! Αλλά κάθε θάνατος και κάθε απελπισμένη κραυγή θα σε φέρνουν ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη. Κάθε νεκρός χαρακτήρας θα σου έχει μάθει και κάτι καινούριο. Κάθε τέτοια εμπειρία θα είναι χρήσιμη για όλους τους επόμενους χαρακτήρες.

1kΑ: Δε μου ακούγεται καλό...

sta: Αυτό είναι επειδή δεν το έχεις συνηθίσει, ή μάλλον επειδή έχεις συνηθίσει κάτι άλλο. Στα "άλλα"

παιχνίδια ξέρουμε εξαρχής ότι θα τα καταφέρουμε. Με load και πολλές προσπάθειες όλα γίνονται.

Στα roguelikes, τα πράγματα είναι αλλιώς. Η νίκη δεν είναι εγγυημένη, κάθε άλλο. Όμως υπάρχει το εξής μοναδικό: Κάθε φορά που φτάνεις ένα level παραπάνω τον χαρακτήρα σου, κάθε φορά που φτάνεις ένα βήμα πιο κοντά στη νίκη νιώθεις όμορφα παρότι πέθανες. Γιατί ξέρεις ότι κατάφερες κάτι. Και κάθε ιστορία είναι μοναδική. Θα θυμάσαι μετά από χρόνια για το πως πέθανε εκείνος ο paladin με τους 2 πιστούς ακολούθους...αφού πάτησε μια παγίδα που έκανε fireball οι μισοψημένοι ακόλουθοι τσαντίστηκαν και τον πετσόκοψαν.

1kΑ: Έτσι όπως το λες ακούγεται καλύτερα. Μπορεί και να το δοκίμαζα.

sta: Μισό λεπτό, έχει κι άλλα. Τα roguelikes συνήθως δεν έχουν καλά γραφικά. Πολλά από αυτά δεν έχουν ΚΑΝ γραφικά. Δείτε την παρακάτω εικόνα για να καταλάβετε στο περίπου.

1kΑ: Γλουπ! Τι είναι αυτό? Μοιάζει σαν κάποιος ιός να μπήκε στον υπολογιστή σου.

sta: Κι όμως είναι ένα screenshot από το Nethack! Ας εξηγήσουμε σιγά σιγά τι βλέπουμε... Η γραμμές στον πάτο τη οθόνης είναι απλές. Εκεί φαίνονται όλα τα χαρακτηριστικά και οι ιδιότητες του χαρακτήρα μας. Στο κέντρο βρίσκεται ο τρέχων όροφος του dungeon που εξερευνούμε. Εντοπίστε τον χαρακτήρα '@'. Αυτός είναιο ήρωάς μας. Τα γράμματα της αλφαβήτου αντιπροσωπεύουν άλλα πλάσματα, συνήθως εχθρικά. Για παράδειγμα το 'd' είναι κάτι που μοιάζει με σκυλί. Ανάλογα με το χρώμα θα μπορούσε να είναι σκύλος, λύκος κλπ.

Άλλα σύμβολα χρησιμεύουν για τα διάφορα αντικείμενα. Για παράδειγμα το '?' είναι ένα scroll, το '=' ένα δαχτυλίδι και ούτω καθεξής.

1kΑ: Οκ, τα λέμε. Δεν παίζει να ασχοληθούμε ποτέ με κάτι τέτοιο. Αν πρέπει να μεταφράζουμε την αλφαβήτα κάθε φορά...

sta: Πολύ αρνητικούς σας βλέπω. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί να ξενίζει στην αρχή αλλά μετά βλέπεις ολοκάθαρα τα πάντα. Και καλύτερα από ολοκάθαρα γιατί χωρίς το γραφικό είμαστε ελεύθεροι να δούμε τους εχθρούς, τα αντικείμενα και τις τοποθεσίες με τη φαντασία μας. Τι πιο όμορφο από αυτό?

1kΑ: Yeah, right. Δε μας έπεισες. Είναι απλά άσχημο.

sta: Και σεις είστε απλά γκρινιάρηδες! Ευτυχώς όμως ακόμα και για τους αμετανόητους υπάρχει λύση. Κάποιοι ορεξάτοι άνθρωποι έχουν κάτσει και έχουν φτιάξει tilesets για τη δική σας περίπτωση. Παρακάτω φαίνεται μια άλλη οθόνη με tiles.

1kΑ: Ααααααα! Ωωωωωωω! Μμμμμμμμ, ωραίο!

sta: {Φλώροι}

1kΑ: Εεεε?

 

sta: Τίποτα, τίποτα. Ωραία tiles εεε? Υπάρχουν και διαφορετικά tilesets για όλα τα γούστα.

Αφού το λύσαμε κι αυτό πάμε να δούμε τι άλλο χαρακτηρίζει ένα roguelike.

Η ποικιλία σε χαρακτήρες, εχθρούς, αντικείμενα, ιδιότητες, ξόρκια, παγίδες κλπ είναι μεγάλη και σε

συνδυασμό με το random level generation, τα περισσότερα roguelikes έχουν τεράστιο replayability.

Επίσης είναι στην πλειοψηφία τους turn-based. Έχεις όσο χρόνο θες για να κάνεις την κίνησή σου! Μπορείς να σκεφτείς λοιπόν πολύ καλά τις τακτικές επιλογές σου.

Τι άλλο? 

Ε, είναι συνήθως αρκετά δύσκολα να τα νικήσεις χωρίς spoilers. Το Nethack συγκεκριμένα δεν το

έχει τερματίσει κανείς χωρίς.

1kΑ: Και ελπίζετε να το τερματίσετε εσείς? Πάτε καλά? Θα γεράσετε πάνω στο πληκτρολόγιο.

sta: Και γω αυτό τους λέω, αλλά τα παιδιά είναι νέα, ρομαντικά και με όνειρα. Μη τους τα γκρεμίσουμε, ας τα αφήσουμε να προσπαθήσουν. Όσο για μένα είμαι ήδη spoilerιασμένος, καθώς έχω παίξει πολύ ADOM που έχει αντιγράψει κατά πολύ το Nethack.

1kΑ: Καλή τύχη! Θα παρακολουθούμε τις περιπέτειές σας με αγωνία!

sta: Ευχαριστούμε! Ελπίζουμε να περάσετε και σεις καλά μαζί μας όσο θα εξερευνούμε το Nethack και τους μηχανισμούς του.

 

Malfeitor, νομοταγής-νάνισσα-Βαλκυρία. Το παιχνίδι με καλωσορίζει στα Νορβηγικά... Έχω και μία γάτα!

Σκοτώνω μερικά έντομα και εισέρχομαι στις κατακόμβες... Ακούω ήχο τρεχούμενου νερού. Ένα συντριβάνι βρίσκεται δίπλα μου. Λέω να βάλω λίγο Βάγκνερ να το απολαύσω...

Μαζεύω αρκετά νομίσματα από το δάπεδο. Συνεχίζω αποφασιστικά στο διάδρομο. Η πορεία μου όμως παρεμποδίζεται από μία κοτρώνα. Αποφεύγω να τη σπρώξω, παίζει να συνδέεται με κάποιο μηχανισμό, σκέφτηκα... Και άμα την κολλήσω στον τοίχο, πώς θα την τραβήξω μετά?

Προχωρώντας στην άλλη κατεύθυνση βρίσκω μία πόρτα. Την κλοτσάω μία, δύο φορές *ΜΠΑΜ* ανοίγει! Και άλλα νομίσματα!

Στο άλλο δωμάτιο βρίσκω μία μικρή ασπίδα. Χρήσιμη, αν και ίσως να μην είναι καλή ιδέα να κουβαλάω περιττό βάρος.
Να μην τα πολυλογώ, πετάω την ασπίδα, αλλά το γατί την περισυλλέγει! Χρήσιμο κατοικίδιο...!

Γυρίζω στο σημείο που ξεκίνησα. Ήχοι νερού. Ακούγεται νερό που προσκρούει πάνω σε κέρματα. Και το πλατσούρισμα μίας... Ναϊάδας? Ξαφνικά ένα βέλος καρφώνεται δίπλα μου και εμφανίζεται ένα κόμπολτ με 2 επιθετικά αμφίβιους συντρόφους. Τους σφάζω. Λέω να τσιμπήσω τίποτε γιατί έχω τραυματιστεί. Αλλά κερδίζω μόνο 1 hp.

Συνεχίζω στο διπλανό μπουντρούμι. Πιο κάτω βρίσκω ένα σεντούκι, μία επιθετική γλίτσα, αρουραίους και ένα λασπόμορφο φίλτρο. Ίσως να μην το πιω και απλά να το πάρω μαζί. Όμως είμαι ήδη αρκετά βαρύς. Πετάω ένα μεταλλικό ρόπαλο και 3 πτώματα που μάζεψα ασυνείδητα μαζί μου και προχωράω σφάζοντας ό,τι βρεθεί στο δρόμο μου... Επίπεδο 2!

Νομίζω ότι έχω εξερευνήσει όλο το χάρτη. Εκτός από το σημείο που μπλοκάρει ένα ηλίθιος βράχος που κάποιος ηλίθιος παίχτης έσπρωξε κατά λάθος σε κατεύθυνση που δεν έπρεπε... Βρήκα και ένα τηλε-μεταφορέα... Νιώθω ότι πρέπει να σπάσω κάποιο γρίφο...

Γυρίζω στο συντριβάνι και αρχίζω να πίνω. Μάλλον διψάω πολύ γιατί το συντριβάνι αποξηραίνεται.

Τώρα άρχισα να πεινάω. Κακό σημάδι, πρέπει να την κάνω γρήγορα! Μετά από προσπάθεια βρίσκω μία σκάλα... και πατάω το / για περιγραφή (γιατί έμοιαζε περισσότερο με ψαρο-κόκκαλο παρά με σκάλα). Μου βγάζει αυτό το ανεκτίμητο κείμενο:

Up he went -- very quickly at first -- then more slowly -- then
in a little while even more slowly than that -- and finally,
after many minutes of climbing up the endless stairway, one
weary foot was barely able to follow the other.  Milo suddenly
realized that with all his effort he was no closer to the top
than when he began, and not a great deal further from the
bottom.  But he struggled on for a while longer, until at last,
completely exhausted, he collapsed onto one of the steps.
"I should have known it," he mumbled, resting his tired legs
and filling his lungs with air.  "This is just like the line
that goes on forever, and I'll never get there."
"You wouldn't like it much anyway," someone replied gently.
"Infinity is a dreadfully poor place.  They can never manage to
make ends meet."
        [ The Phantom Tollbooth, by Norton Juster ]

Dr. Ray Stantz: Hey, where do those stairs go?
Dr. Peter Venkman: They go up.
        [ Ghostbusters, directed by Ivan Reitman,
          written by Dan Ackroyd and Harold Ramis ]

Αλλά πώς στο καλό κατεβαίνω τις σκάλες? Καλή ερώτηση, αδυνατώ όμως να εντοπίσω το ποθητό κουμπί!

Αχά! Ήταν το '>'! Κατεβαίνω στον κάτω όροφο!!! :D

Με κόβει λόρδα.

Βάτραχοι, τσακάλια, αόρατοι εχθροί, επιτίθενται! Θα είχε πλάκα υπό άλλες συνθήκες... Αλλά προχωράω έρποντας από την πείνα... Πίνω ένα ροζ φίλτρο. Ένα σκοτεινό σύννεφο πέφτει πάνω μου (ότι και να σημαίνει αυτό). Λιποθυμώ καθώς τα τσακάλια με κατασπαράζουν...

Επανέλαβα τη διαδικασία με έναν άνθρωπο των σπηλαίων - ο οποίος θύμιζε έντονα τον Γαλιφιανάκη! Βρήκε ένα βιβλίο με ξόρκια που τον τύφλωσε και ένα συντριβάνι με μολυσμένο νερό. Αλλά μιας και το περίεργο αυτό μπουντρούμι οδηγούσε σε αδιέξοδο και υπήρχε τεράστια πιθανότητα να σκοτώσει το σκύλο του, απλά απέδρασα.

Τέλος προχώρησα 3 ορόφους κάτω με ένα Tenderfoot! Σκοτώθηκε σε μία έκρηξη πράσινης μπάλας αερίου. Νομίζω φτάνει για σήμερα.

Why Fountain, Why?

Έπαιζα χαρούμενος μια valkyrie, είχα αποφασίσει να ακολουθήσω το approach πάμε μπροστά και δεν εξερευνούμε τα πάντα, να δουμε πως πάει. Σκότωνα πολύ καθώς valkyrie, which is cool, και έφτασα μέχρι 5 xp level, 5ο όροφο. Βλέπω ένα fountain, λέω θα πιω να ξαποστάσω. You unleashed a water demon. Χμμ, not cool, τον βαράω, βλέπω δεν τρώω πολύ damage, πάμε λέω, το χω. Βγαίνει άλλος ένας. Βγαίνει και ένας τρίτος. Ε, κάπου εκεί πέθανα.

Ποίημα

 Είχε έναν rogue, σκότωνε πολύ.
  Ήπιε από νιπτήρα, έγινε σκυλί.
                               Και ψόφησε.

Malfeitor the Aspirant. Ιερέας, ξωτικό, επίπεδο 1. Ο θεός Offler αναζητεί το φυλακτό του Yendor και εγώ θα είμαι ο θνητός που θα του το προσφέρει, διεκδικώντας την αθανασία μου και την εύνοιά του!! :-D Ξεκινάμε!

Ο ιερέας μου, ενδεδυμένος τα φούξια άμφιά του, ορθώνει το ανάστημά του με έναν ευλαβικά τετράγωνο τρόπο, αναμένοντας τις εντολές μου. Δύο ζώα στέκουν ακίνητα στην είσοδο των μπουντρουμιών. Το ένα μοιάζει ερωτευμένο, μου φαίνεται. Το άλλο είναι ένας αρουραίος που μοιάζει με γάτα.

Αχά! 'The little dog misses the sewer rat.' Αυτό μου φάνηκε αρκετά ρομαντικό και είπα να το γράψω. Έπειτα κατάλαβα ότι το σκυλί δεν νοσταλγούσε τον αρουραίο του υπονόμου, παρά αστόχησε στην προσπάθειά του να κόψει ένα κομμάτι απ'το κρέας του.

Θαυμάσια. Ο αρουραίος μου επιτίθεται. Το σκυλί που μάλλον μου ανήκει τον σκοτώνει. Ωραία αρχίσαμε.

Εισέρχομαι στο μπουντρούμι με κάθε επιφύλαξη.

Μία πόρτα ακούγεται να ανοίγει.

Κάτι μπλε φαίνεται στο βάθος.

Με ακολουθεί. Ανοίγω το inventory. 4 φίλτρα που δεν πρόσεξα τι περιείχαν και ένα ραβδί μεταξύ άλλων. Δεν θα επιδιώξω μάχη. Την κάνω, με την ελπίδα να βρω το σκύλο.

Βρίσκω το σκύλο στο σημείο που ξεκίνησα. Τον αμολώ. Θόρυβος. Το γαλάζιο πλάσμα που με ακολουθούσε ήταν κόμπολτ, αλλά ο σκύλος το κατασπάραξε επί τόπου. Αφήνει πίσω μία ασημένια ασπίδα και ένα πτώμα. Μαζεύω το πτώμα (για κάποιο λόγο).

To h είναι απίστευτα χρήσιμο κουμπί! Βρίσκω αρκετές εντολές και συνεχίζω στα άδυτα της πίστας.

 Εισέρχομαι σε ένα παράξενο δωμάτιο με ένα κίτρινο... πράγμα στη μέση του. Πλησιάζω με σκοπό να το επεξεργαστώ. Μια αρκουδοπαγίδα κλείνει γύρω από τα πόδια μου! Δεν μπορώ να κουνηθώ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΟΥΝΗΘΩ! ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΣΑΚΑΛΙ ΜΟΥ ΕΠΙΤΙΘΕΤΑΙ!!!

Προσπαθώ να απεγκλωβιστώ με 'u' και '.'. Δεν τα καταφέρνω. Το τσακάλι με δαγκώνει. Γρήγορα πετάω το πτώμα του κόμπολτ, με την ελπίδα ότι θα προτιμήσουν αυτό. Προφανώς συνεχίζουν να μου επιτίθενται. Και δεύτερο τσακάλι. Κάνω ένα ξόρκι που λέγεται stone to flesh, αλλά δεν έχω αρκετή ενέργεια! Κρατάω ένα mace παρ'όλα αυτά (το ραβδί που νόμιζα ότι κρατάω είναι φλογέρα τελικά...) και έχω 4 μπουκάλια αγιασμό. Όχι πολύ χρήσιμα για την περίσταση. Α! Έρχεται ο σκύλος μου! Επιτέλους!!!
Συνεχίζω την προσπάθειά μου να απεγκλωβιστώ, αλλά αποτυγχάνω πάλι! Το τσακάλι αστοχεί, αλλά ο σκύλος φτάνει σε βοήθεια! Το σκοτώνει, ενώ εγώ χτυπάω απελπισμένα και άτεχνα τον αέρα με το μεταλλικό ρόπαλο που κραδαίνω. Η ζωή μου έχει πέσει κάτω από το μισό.


Το δεύτερο τσακάλι μάλλον το έβαλε στα πόδια. Νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το πιστό ζώο και λίγο χαζοχαρούμενο ζώο, προσπαθώ να βγω από την παγίδα αλλά τίποτα! Ένα πράγμα φαίνεται να έχει μείνει: Η προσευχή!

Ξεκινώ να προσεύχομαι στον Offler~! Ολοκληρώνοντας την προσευχή, νιώθω ότι ο Offler είναι δυσαρεστημένος.

Ξανά-προσεύχομαι! Τι διάολο, θα με λυπηθεί, αν όχι, ποιος άλλος μπορεί να του φέρει το φυλακτό...? Ξεκινώ την προσευχή. Μια πόρτα ανοίγει. Ένα τσακάλι ορμάει και με δαγκώνει δύο φορές! Αλλά εγώ, απαθής κατά μαρτυρικό τρόπο, κάθομαι να ματώσω ολοκληρώνοντας την προσευχή στο θεό μου!

Η φωνή του Offler βροντεί στο δωμάτιο.

'Thou hast angered me.' Είπε.

Μια αστραπή πέφτει πάνω μου.

Καίγομαι.

Και αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία μου όσον αφορά το παιχνίδι!